تاریخچه لودسل

لئوناردو داوینچی از موقعیت وزنه‌های تعادل کالیبره شده روی یک اهرم مکانیکی برای تعادل و تعیین وزن‌های نامعلوم استفاده می‌کرد. در انواع طرح‌های او از اهرم‌های چندگانه، هر کدام با طول متفاوت و متعادل با یک وزن استاندارد واحد استفاده می‌شد. قبل از اینکه سلول‌های بار هیدرولیکی و الکترونیکی جایگزین اهرم‌های مکانیکی برای کاربردهای توزین صنعتی شوند، این ترازوهای اهرمی مکانیکی به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گرفتند. آنها برای وزن کردن همه چیز از قرص گرفته تا واگن‌های راه‌آهن استفاده می‌شدند و این کار را با دقت و قابلیت اطمینان انجام می‌دادند، مشروط بر اینکه به درستی کالیبره و نگهداری شوند. آنها شامل استفاده از مکانیسم تعادل وزن یا تشخیص نیروی ایجاد شده توسط اهرم‌های مکانیکی بودند. اولین حسگرهای نیروی پیش کرنش شامل طرح‌های هیدرولیکی و پنوماتیکی بودند.

در سال ۱۸۴۳، چارلز ویتستون، فیزیکدان بریتانیایی، مدار پل را ابداع کرد که می‌توانست مقاومت‌های الکتریکی را اندازه‌گیری کند. مدار پل ویتستون برای اندازه‌گیری تغییرات مقاومتی که در کرنش‌سنج‌ها رخ می‌دهد، ایده‌آل است. اگرچه اولین کرنش‌سنج سیمی با مقاومت پیوندی در دهه ۱۹۴۰ توسعه یافت، اما تا زمانی که الکترونیک مدرن پیشرفت نکرد، این فناوری جدید از نظر فنی و اقتصادی امکان‌پذیر نشد. با این حال، از آن زمان، کرنش‌سنج‌ها هم به عنوان اجزای مقیاس مکانیکی و هم در سلول‌های بار مستقل گسترش یافته‌اند. امروزه، به جز آزمایشگاه‌های خاصی که هنوز از ترازوهای مکانیکی دقیق استفاده می‌شود، سلول‌های بار کرنش‌سنج بر صنعت توزین تسلط دارند. سلول‌های بار پنوماتیک گاهی اوقات در جایی که ایمنی و بهداشت ذاتی مورد نظر است استفاده می‌شوند و سلول‌های بار هیدرولیکی در مکان‌های دورافتاده در نظر گرفته می‌شوند، زیرا به منبع تغذیه نیاز ندارند. سلول‌های بار کرنش‌سنج دقت‌هایی از ۰.۰۳٪ تا ۰.۲۵٪ در مقیاس کامل ارائه می‌دهند و تقریباً برای همه کاربردهای صنعتی مناسب هستند.